Een beetje lief zijn voor elkaar

Ik schrik er een beetje van. Gisteren luisterde ik in de auto naar een programma en dat is blijven hangen. Wat blijkt: 50 procent van de bevolking heeft te maken gehad met enige vorm van agressie tijdens dit bijzondere Corona-tijdperk. De meeste irritatie vindt plaats in de supermarkt. Het niet genoeg afstand houden of met karretjes tegen elkaar aan botsen blijken de grootste boosdoeners te zijn.  Tjongejonge. Ik irriteer me dan weer. meer aan het feit dat de biefstuk uitverkocht is ofzo, maar dan scheld ik alleen in mijn eigen hoofd en bedenk me dan dat ik wel een kippetje eet.  Tot nu toe houd ik me zelf netjes aan de regels en kom ik sowieso bijna nooit in de winkels.  Zeker niet in de supermarkt, dus ik krijg weinig mee van die vorm van irritatie.

In verpleeghuizen heeft het personeel ook veel last van irritatie. Het bezoek is daar echt heel beperkt en dat is heel lastig voor familie en vrienden die daar dierbaren hebben zitten. Het zijn juist de mensen die in een verpleeghuis zitten die die persoonlijke aandacht zo goed kunnen gebruiken. Er zijn veel, vooral oudere mensen, die eenzaam zijn en gelukkig dankzij hun rollator nog de deur uit kunnen. Ik mag mijn oude buurman bijvoorbeeld niet mee aan de arm uit wandelen nemen. Ik moet 1,5 meter afstand houden en ik zou het vreselijk vinden als ik die man eventueel zou besmetten dus ik doe dat ook echt.  Via bijvoorbeeld Vegro kun je overigens zo’n rollator kopen en zo toch een frisse neus halen samen.

Mensen lijken een nog korter lontje te krijgen door alle maatregelen die ons door het RIVM zijn opgelegd. Mensen in de zorg, het openbaar vervoer en winkelmedewerkers krijgen het soms flink te verduren.  Veel mensen voelen zich steeds onveiliger tijdens het uitvoeren van hun werk of in hun werkomgeving. Dat mensen geïrriteerd zijn omdat ze teveel op elkaars lip zitten of juist omdat je de mensen waar je veel van houdt niet kunt vasthouden, bezoeken of knuffelen is niet leuk. Vind ik ook irritant hoor! Maar dat het zover komt dat mensen psychische klachten krijgen en daardoor hun vak niet meer uit kunnen oefenen omdat ze geïntimideerd worden, of lastig gevallen worden gaat wel een beetje ver toch?

En hoe zit dan nou thuis: in je eigen omgeving? Nou. ik kan je zeggen dat ik tijdens die eerste lockdown niet echt blij was. En dan druk ik me nog zachtjes uit. Ik had mijn eigen werk, en de kinderen waren thuis. Die van mij zijn van het genre: volume op 10, gillen, ruzie zoeken, niet eten wat ik kook, YouTube op 10, niet naar bed te krijgen en ik moest ze zeker 100 x per dag vragen hun troep op te ruimen, niet zo te gillen, of ze met hun tengels uit de snoeppot wilden blijven en of ze alstublieft hun huiswerk wilde doen. Na ons Dubai verblijf is het natuurlijk niet nodig om te zeggen dat mijn kinderen op het gebied van de Nederlandse taal wat achter lopen. Die Corona- tijd heeft dat gemis geen goed gedaan, maar ik kreeg het echt niet voor elkaar om er een gestructureerd geheel van te maken. Ik denk niet dat wij bij het standaard Libelle -gezin hoorde deze periode. Met van die kinderen die schoongewassen met hun gekamde haren netjes aan tafel hun huiswerk aan het maken waren onder het genot van een donkerbruine boterham met kaas, sla en een stukje tomaat. Hier was het echt best een strijd. Iedere dag weer. Ik denk dat SBS6 er best een leuke soap van had kunnen maken. Niks zo leuk als de ellende van een ander te volgen. Nou niet gelijk denken dat het een heel drama was, ik overdrijf ook graag.  Maar ik win denk ik niet de prijs van hulpjuf tijdens de coronaperiode. Ik heb er gewoon het geduld niet voor.  En eerlijk gezegd had ik ook echt moeite met de materie soms. Mijn man had gelukkig wat meer geduld – en hersens -. Maar die was dan ook gewoon de hele dag naar zijn werk. Want dat kon wel gewoon doorgaan. Hij zat alleen. Dus dat kon. En ik was jaloers…. dat wil je niet weten :). Hij deed dus ’s avonds waar ik geen puf meer voor had en me zwelgend terugtrok in een heet bad, waar ik rustig in bleef zitten tot het water zo koud was dat ik er wel uit moest. Dat was mijn Quality tijd – me-time of hoe je het ook wilt noemen. Maar agressief? Nee… dat dan weer niet!

Mensen! Wees een beetje lief voor elkaar. Tel tot 10.  En accepteer dat we in een heel bijzondere periode zitten.

angelique_vlieg

angelique_vlieg

Owner/Founder Shopaholiek/ShopaholiekMama at Shopaholiek Kids Fashion & Lifestyle online magazine
45+, getrouwd, 4 kinderen. Woonachtig in Dubai. Niet te serieus, beetje chaotisch en altijd in voor wat leuks.
angelique_vlieg

Latest posts by angelique_vlieg (see all)

About angelique_vlieg

45+, getrouwd, 4 kinderen. Woonachtig in Dubai. Niet te serieus, beetje chaotisch en altijd in voor wat leuks.

View all posts by angelique_vlieg →

Geef een antwoord