In joggingbroek aan de kerstdish?

Bye bye 2020

My my….. wat een jaar. Nou ga ik natuurlijk niet lopen klagen en oeverloos lopen zeuren over dit rare jaar, maar toch…. jammer vind ik het wel. Ik had het me allemaal wat anders voorgesteld. In maart had ik nou niet gelijk het idee dat dit virus ons de rest van het jaar in haar greep zou houden.

Ik had eigenlijk wel verwacht dat kerstmis dit jaar weer redelijk gewoon gevierd kon worden. Of in ieder geval samen met mijn complete familie zoals we ieder jaar op tweede kerstdag doen. Ik heb 4 kinderen waarvan er dus al 2 het huis uit zijn. Mijn ouders en bestie met haar gezin – part of the family – zijn ook altijd van de partij. Mijn outfit was al weken geleden serieus on fleek, Ik had een waanzinnig mooi spetterend, glitterend pak gekocht – veel te duur en nu dus spijt als haren op mijn hoofd – met flinke hakken, de kapper was geboekt voor een frisse blonde look. Mijn nagels zouden een kerstbehandeling krijgen – ook met een glimmertje. En eerlijk: de botoxdokter stond ook al in de agenda want die frons mocht ook wel weer eens weggewerkt worden. Ik wilde er top uitzien en er echt een leuk feestje van maken. Niet dus: kerst 2020 gaat de boeken in als de saaiste kerst ever! Nooit gedacht dat we weer in een soort van lockdown zouden komen en dat ik met de kerst dus gewoon in mijn Mac jeans aan de kersttafel zou zitten. Wel met een basic mooie witte Geisha blouse maar laten we eerlijk zijn: ik zit dus gewoon alleen met mijn man en twee kleinste kids. Het zal hun worst zijn wat ik aan heb. Zolang ze hun nieuwe onesie of voetbaltenue aan kunnen en er pizza en ijs is zijn zij tevreden.

Al jaren is het bij ons druk aan de kersttafel. Iedereen komt en gaat en met iedereen nemen we wat lekkers te eten of te drinken. Onbijten, lunchen, brunchen, koffie met wat lekkers, borrel met weer wat lekkers, eten, gourmetten met de kleintjes, culinair met de wat grotere, aperitiefjes met koffie – of koffie met een aperitiefje :), nog een aperitiefje. Stom spelletje erachteraan in beschonken toestand waarin ik altijd wil winnen en dus veel te competatief ben – en oké: niet tegen mijn verlies kan en ook rustig vals speel met mijn andere valse stiefzuster. Liefst wil ik dan nog een beetje karaoke ten gehore brengen, maar de meeste weten inmiddels al dat ze de microfoon laag qua geluid moeten zetten want zingen is niet mijn sterkste kant. Zo jammer, want ik vind het zo vreselijk leuk om te doen. Gene mis ik compleet, want ik denk serieus dat ik een heuse ster zou zijn geweest als ik had kunnen zingen. Ik hou namelijk wel van een. beetje aandacht en wat publiek als ik mijn nummers ten gehore breng. Een echt podiumbeest – al zeg ik het zelf – die de hele arena in hogere sferen kan brengen. Maar ik kan dus niet zingen. Had ik al gezegd he?! Dus meestal is mijn publiek beperkt tot vrienden en familie, Die kennen me en laten me gewoon even mijn gang gaan. Die avondjes zijn me dierbaar en ik hoop dan ook maar dat we snel weer leuke dingen met elkaar kunnen doen. Genieten van elkaars geneugten en de onhebbelijkheden. Het gekibbel en geknuffel aan tafel maar vooral het lachen. En uiteindelijk moe maar voldaan – lees iets te aangeschoten – lekker je bed in duiken om vervolgens de volgende ochtend alle kerstzooi weer naar zolder te brengen. Yep – ik ben altijd de dag na kerst weer klaar met alle kerstspullen.

Nu ik dit zo teruglees bedenk ik me eigenlijk: hoezo zou ik niet gewoon mijn glitterpak aan doen? Het hangt er tenslotte al. Niet dragen is ook zo zonde. Gewoon op mijn hoge hakken als een soort Nigella Lawson die pizza in de oven schuiven? Zelf kan ik prima mijn haar doen en mijn eigen nagels lakken is ook niet echt een probleem. Die botox komt wel weer, want ik hoef me ook niet druk te maken over een fancy kerstdiner. Dat van die pizza is natuurlijk gewoon een geintje. Niet dat het alternatief iets chiquer is – we gaan gourmetten – maar een beetje glam aan de tafel kan geen kwaad. Maken we er toch gewoon maar een klein feestje, kleden de kids kleden de kids lekker feestelijk en kijken we met elkaar Home Alone – nee, echt niet, dat doe ik écht niet – .

En joh: volgend jaar beter! Het komt uiteindelijk vast allemaal wel weer.